A idea da beleza

Fóra.
Fóra tribo.
… Se bailaras comigo
habías de comer o saber
cru
a impalabra do meu carácter montañés
bárbaro
e voitral
habías de beber os ouriños benditos por belce
come

come
tú.
A foránea levo nunha lingua anticrista unha flor unha flor unha flor
tan aberta
que pensa
…se bailaras comigo
ata partirme o espiñazo e facer dúas de min
meu ben
se me viras ben
ven
e baila comigo.

Vivín coa boca seca coma o deserto de Dakar
ata tocar
a punta infinitesimal dos meus mexos
marqués
marqués da nada
só señor da miña vaxina noite inmensa papila gustativa do mundo
vulva perfuradísima
botón da tierra
antilei da gravitación universal.

O centro da terra non atrae as miñas verbas
eu douchas de comer na túa ansia coprófila
esta excrementación silábica esta apalabración
que me inflama os intestinos
cheos de amor
e merda.

A idea da beleza
cruzando o celo cara o sur
na migración das aves
describe a curva depravada
o grao máis alto
de poesía pura
caendo coma a suor polos teus poros
abertos que son
buratos negros
e unha cousa preciosa da astrofísica.

A idea da beleza migra no teu cuspe
esa substancia que rompe a barreira do son
sobre min
podemos
Foder
ata romper a paus o espírito de Deus
podemos
Foder ata sentir o cu da noite
onde ninguén viu as patas dunha garza
anunciar a luz do día
Foder
ata arrasar as cordilleiras da miseria
podemos
Foder
ata caer
sentir o crac do cromosoma do poder
podemos
Foder ata tocar a nosa soedade co teu prepucio só
Foder
nos
ata o final
asa ver a morte curvándose na derradeira postura do pracer
Foder
ata
Foder
e xa non ser
máis
cá sombra dunha dimensión fodendo a catro patas
no borde do universo
ti e eu
Fodendo de xeonllos
na noite estrelada da mente de Platón
pensando
quizáis
na idea da beleza.

Olga Novo



Cosmogonía

"Fago casa entre as costelas e templo para cousas sagradas
coma esta.

non sei cómo sería se lograse unha voz semellante
a unha flor intacta de cerdeira.

nin se fose capaz de comunicarme a través da fariña
e do bulleiro.

todo me sobrevén coma un disparo.

meu pai decatouse de que eu levaba toxos
na médula espiñal
soubo que iría parir deitada no centeo.
por iso me explicou que había de sentir a primeira espiga
que viran os meus ollos
e que un ouveo profundísimo de loba lle daría forma a unha placenta.

eu pai eu non teño corpo para un campo excesivo de herba retroñada
nin para o chorro de auga que abres entre as penas.
con qué inflexión de voz podo eu abrir un rego
no medio dun campazo.
cómo vou resistir toda esta lúa
se no sei cómo falar desde o interior dun boi con qué palabra
vou nomear a tristeza que lle pesa máis que tódolos teus xugos.

ainda que creas que veño do lugar onde se mesturan como alquimia
as cousas que fan medrar dun xeito incrible as túas colleitas.
ainda que saibas que levo a rella do arado incrustada no útero.

pai a ti todo che sobrevén como a tormenta
ninguén diría que non tés precisamente o mesmo ton de voz
cás pedras da saraiba
ou ca un fío de auga derretida que ven dos candeóns.

por ti aprendín a turrar por un poema como por un becerro
cando se lle ven as patas
e a pousar a man sobre un torrón para poder acompasar
o meu corazón ós seus latexos
para que non me dea medo a morte se non estás
e nin a noite

a nosa tumba ten algo de raíz e de rotunda música de vento
e de chuvia que non cesa."

Olga Novo


Cosmogonía

"Hago casa entre las costillas y templo para cosas sagradas
como esta.

no sé cómo sería si lograse una voz semejante
a una flor intacta de cerezo.

ni si fuese capaz de comunicarme a través de la harina
y del fango.

todo me sobreviene como un disparo.

mi padre se dio cuenta de que llevaba aulagas
en la médula espinal
supo que iria a parir echada en el centeno.
por eso me explicó que iba a sentir la primera espiga
que vieran mis ojos
y que un aullido profundísimo de loba le daría forma a una placenta

yo padre yo no tengo cuerpo para un campo excesivo de hierba retoñada
ni para el chorro de agua que abres entre las peñas.
con qué inflexión de voz puedo yo abrir un surco
en medio de una pradera.
cómo voy a resistir toda esta luna
si no sé hablar desde el interior de un buey con qué palabra
voy a nombrar la tristeza que le pesa más que todos tus yugos.

aunque creas que vengo del lugar donde se mezclan como alquimia
las cosas que hacen crecer de manera increíble tus cosechas.
aunque sepas que llevo la reja del arado incrustada en el útero.

padre a ti todo te sobreviene como la tormenta
nadie diría que no tienes precisamente el mismo tono de voz
que las piedras del granizo
o que un hilo de agua derretida que viene de los carámbanos.

por ti aprendí a tirar de un poema como de un becerro
cuando se le ven las patas
y a posar la mano sobre un terrón para poder acompasar
mi corazón a tus latidos
para que no me dé miedo la muerte si no estás
ni tampoco la noche

nuestra tumba tiene algo de raíz y de rotunda música de viento
y de lluvia que no cesa."

Olga Novo



"Desde entonces mi miedo es un gurú que aúlla en la noche
a tí y a tí y a tí
aunque me oís ahora aunque me veis hablar."

Olga Novo
Lobo



"¿Qué diré ahora
si me preguntan
a qué tengo miedo?"

Olga Novo
Lobo



Simca 1200 Azul Celeste

Mi genoma es una red de carreteras secundarias
que incomunican la montaña al valle.
El día que yo nací no había grandes señales
helaba
y la hierba se dejaba rumiar en el estómago del frío.
Todo dormía su ser tranquilo.

Algún astro moría tres mil años antes
pero a ti ni siquiera te dolió el vientre
para dar una luz en movimiento
en aquel auto humilde del vecino
fugaz como una estrella a treinta kilómetros por hora
más hermoso
que la Victoria de Samotracia.

No te dolió nada
por la mañana
mientras tu mente hervía entre las habichuelas del caldo.

No te dolió nada
por la tarde
mientras pisabas rastrojos encima de un carro.

Ni al anochecer
no te dolió nada
tan solo sentiste que te apretaba el vientre una premonición
era un día como otro
era un día como otro.

Pariste con la humildad de un acto de vanguardia
con todo el amor contenido en la revolución
del motor
y las ruedas del destino.

El oxígeno que me faltó al nacer
brilla entre las flores de patata
tan delicado como mi sangre nueva
y el tendido eléctrico de tus ojos
madre
a mí me habían contado
que nací al lado del molino de Ríos
en la curva del camino
bajo el puente del tren
al final del tiempo
pero no era cierto
a mí me habían dicho
que me ataron el cordón umbilical
con el cordón de un zapato enterrado en el barro
y que un alma coja me cogió en los brazos
mientras el volante giraba hacia el principio del amor.
Pero nada de eso fue cierto.

Yo nací de ti
en un SIMCA 1200
de color azul celeste
en una noche de invierno
de la forma más sencilla
encima de una toalla pobre
casi sin hacerte daño
pequeña y silenciosa
como el brote de un peral
apenas sin ser notada.

Mi mente vuelve a veces
a la contracción pura de aquel momento
me encojo en la memoria
y siento la rosa de la adrenalina
abrirse
acelerar el espasmo
prepararme el tímpano
bombearme sangre
salir como un sol de su placenta
y estar aquí
aquí contigo
lista
para vivir a imagen y semejanza
de mí misma.

Olga Novo