Darío Xohán

Cando setenta invernos na túa frente

caven fondos agravios e regañas,

cando leves escrita polas cañas

a traxedia do tempo displicente;

cando o curso dos anos che amolente

a preciosa dureza das entrañas,

cando mesmo calvexen as marañas

que son coroa ó monte máis ardente;

cando a morte se pouse nos teus ombros

e toxo sexa un resoar de escombros

e ruína certísima da rosa,

se eu sigo por aquén, amarei tanto

a túa decadencia, o teu quebranto,

que has de morrer pensándote fermosa.

Darío Xohán

Onde embarquei para navegar contigo

Bendito sexa o ano, o mes o día

que te encontrei no medio do camiño

e andabas escollendo a flor do espiño

sen te mancar na espiña que te fería;

bendita sexa a hora en que eu prendía

no teu claro mirar de trigo e liño

e o instante en que probei o manueliño

mel da palabra túa de amavía:

bendito sexa o intre e o segundo

en que determinei ser teu amigo

e camiñar contigo polo mundo,

bendito sexa o porto e o cidade

onde embarquei pra navegar contigo

nun navío de amor e saudade.

Darío Xohán

Por amor

Por amor nacín da terra.

Por amor son o que son.

Por amor canto o meu canto,

por amor.

Por amor sángranme os pulsos

e abrásame o corazón.

Por amor dóenme os ollos.

Por amor, só por amor.

Darío Xohán

Por que non esmorece nunca o lume?

¿Por que non esmorece nunca o lume

que me acendiche tu na primavera,

por que é xa gasto o vrao e non modera

tanta calor a choiva do costume?

¡Amor, amor, amor que me consume

docísimo e terrible e non me altera,

lapa irascible transparente austera

que non encontra xa de que erguer

fume!

¿Canto han de estar os ollos meus pousados

sobre ti pra cansaren, canto inverno

terá que vir para que arrefríe a lapa?

¿Non son a cinza os guizos condenados?

¿Quizais non todo anoxa ser eterno?

¿Talvez hai algo que á extinción escapa?

Darío Xohán